حضرت امّ البنین، مادر حضرت ابا الفضل عباس(ع) بود که پس از شهادت حضرت فاطمه(س) به همسرى حضرت على(ع) در آمد.نامش «فاطمه بنت حزام»، بود. زنى بود با شرافت، از خانواده‌اى ریشه‌دار و دلاور و نسبت به فرزندان حضرت زهرا نیز بسیار مهربان بود. ثمره ازدواج على(ع) با او چهار پسر بود، به نام‌هاى: عباس، جعفر، عبد اللّه و عثمان که هر چهار فرزندش روز عاشورا در رکاب سید الشهدا به شهادت رسیدند
امّ البنین، پس از شهادت فرزندانش، همه روزه به بقیع می‌رفت و به یاد فرزندان شهیدش مرثیه‌های بسیار سوزناکی می‌خواند و مردم مدینه نیز به ندبه و نوحه او گوش فرا می‌دادند تا جایی که مروان بن حکم – این دشمن اهل بیت- نیز همواره به نوحه‌خوانی او حاضر شده و می‌گریست.
حضرت ام البنین سلام الله علیها با فصاحت و بلاغتی که داشت در مقام افشاگری از ظلم و تعدی بنی امیه لعنه الله علیهم بر آمد و با اشعار جانسوز و بلیغ و عزارداری های مستمر مردم را متوجه ظلم و بی لیاقتی حکام وقت می نمود لذا حضرت ام البنین علیها السلام را با عسل زهرآگین مسموم و به شهادت رساندند..
مورخ نامی حاج شیخ علی فلسفی در کتاب زنان نابغه و جناب عبدالعظیم بحرانی در کتاب ام البنین سلام الله علیها نوشته اند که بنی امیه (لعنه) همسر أمیرالمؤمنین، فاطمه بنی کلابیه را مسموم و به قتل رساندند.