یه جور زدن وقتی امام حسن بغلش کرد

بلندش کرد گفت

امان من بریده شد امان بده

جلو بیافت خانه را نشان بده

عصا به دست مادر جوان بده

حسن تو چادر مرا تکان بده

به هیچ کس نگو خوردم زمین

خدا کند که کسی پا به ماه به زمین نخورد

خدا کند که کسی مادرش زمین نخورد

خدا کند که کسی بی هوا زمین نخورد
به ضرب پا وسط شعله ها زمین نخورد

هزار مرد بیفتد به پیش چشم همه
ولی زنی وسط کوچه ها زمین نخورد

در ازدحام هجوم ستم ، در خانه
خدا کند که زنی (پا به ما) زمین نخورد….

به آن عبا که علی روی همسرش انداخت
زنی مقابل نامردها زمین نخورد

به اشک چشم حسینش خدا کند دیگر
که مادری جلوی بچه ها زمین نخورد

زدند فاطمه را هر چه ، باز هم میگفت
که من زمین بخورم ، مرتضی زمین نخورد

پس از مدینه و این مادر و زمین خوردن
خدا کند پسرش کربلا زمین نخورد

خدا کند که کسی نیزه بی هوا نزند
خدا کند که دگر بی هوا زمین نخورد

خدا کند که دگر پیش خواهری مضطر
سر برادری از نیزه ها زمین نخورد

سر بریده به نیزه خدا خدا میکرد
رقیه ام زروی ناقه ها زمین نخورد

رباب هم به روی ناقه ها دعا میکرد
علی اصغرم از نیزه ها زمین نخورد

امان بده امیرعلی موسوی