مادرم نیست،
تکیه گاه محکمی دور و برم نیست
سایمو دیدم علی اکبرم نیست
سایه ی عباس بالای سرم نیست

علم افتاد
دستی که بریدنش با پرچم افتاد
دیدی راه حرمله به حرم افتاد
تنت آخرش رو خاکا افتاد

گودال تنگ و گرد و غبار و
گرمای تند و هرم هوارو نمیبخشم
اون چکمه پوش و اون نیزه دار و
اون تیغ کند و اون ده سوار و نمیبخشم

روبروتو
نگاه کن منم که میبینم گلوتو
میبوسم از راه دور هم ماه روتو
کیه که تو پنجه هاش گرفته موتو

زخم ابروت
جلو مادرم زدن لگد به پهلوت
شبیه خودش شدی شکسته بازوت
کاشکی شمر بی حیا بلند شه از روت

ملعون نشست و سینت شکست و
من خنده های مردای مستو نمیبخشم
زجر و سنان و خولی پست و
اون بی حیای گونی به دست و نمیبخشم

زیر تیغی
به گلوت عجب زدن زخم عمیقی
لشکری گفت چه ضربه ی دقیقی
نه واست پیرهنی مونده نه عقیقی

شمر نامرد
سرتو برید سمت من بلند کرد
روی پیشونیم نشسته عرق سرد
شبیه رگ بریدت

دورت شلوغ بود گمشد صدامون
رفتم اسیری بازار شام و نمیبخشم
بستم چشامو تو ازدحام و
با دست بسته بزم حرام و نمیبخشم

مادرم نیست عبدالرضا هلالی