همه در حیرتم امشب ،

که شب هفده ماه ربیع است و یا یازده غرّه‌ ی شعبان معظم ،

شب میلاد محمد شده یا آینه‌ ی طلعت نورانی احمد ،

به سر دست حسین است و یا آمده از غار حرا باز محمد ؛

عجبا این گل نورسته علی‌ اکبر لیلاست ،

بگو یوسف زهراست ، بگو آینه‌ ی طلعت طاهاست ،

بگو دسته‌ گل فاطمه‌ ی ام‌ ابیهاست ،

بگو روح بتول است ، بگو جان رسول است ،

سلام و صلوات همه بر خُلق و خصالش ،

به جلالش به جمالش همه مبهوت کمالش همه مشتاق وصالش

که سراپاست همه آینه‌ ی احمد و آلش ،

چه به خلقت چه به طینت چه به صورت چه به سیرت چه به قامت چه به هیبت ،

همه بینید در این خال و خط و چهره‌ ی گل روی رسول دو سرا را

خانه‌ ی یوسف زهراست زیارتگه پیغمبر اکرم ،

نگه آل محمد به جمالی است که خود شاهد رخسار دل‌ آرای محمد شده اینک ،

همگی چشم گشودند به سویش ،

به گمانم که گره‌ خورده دل نور دل فاطمه بر طره‌ ی مویش ،

شده جا در بغل عمه و آغوش عمویش ،

نگه ماه بنی‌ هاشمیان بر گل رویش ،

نفسش نفخه‌ ی صور و نگهش آینه‌ ی نور و قدش نخله‌ی طور و به دَمَش معجز عیسی ،

به لبش منطق موسی ، همه ماتش ، همه مستش ،

همه دادند به هم دست به دستش ،

همه گل‌ بوسه گرفتند ز پیشانی و لعل لب و خورشید جمالش ،

همه دادند سلامش ، همه دیدند به مهر رخ او وجه خدا را

نگه از دامن مادر به گل روی پدر دوخته گویی ،

که ز شیری به تجلای الهی شده چون شعله‌ ی افروخته ،

سر تا به قدم سوخته ،

از روز ولادت بسی آموخته این درس که باید

به جراحات تنش آیه‌ ی ایثار و شهادت همه تفسیر شود ،

سینه‌ ی پاکش هدف تیر شود ، طعمه‌ ی شمشیر شود ،

با نگه خود به پدر کرده ز گهواره اشارت که منم کشته‌ ی راهت ،

تو رسول‌ اللهی و من چو علی شیر سپاهت ،