شانه می‌ زد تا به گیسوی علی ، بنت اسد

می‌ شنید از هر سرِ مو : قل هو الله احد

مست شد از عطر جاری در هوای خانه‌ اش

به چه عطری ! خوش به حال شانه و دندانه‌ اش

مانده سر در آوریم از کار این گیسو ، هنوز

از هزاران نکته‌ ی باریک تر از مو ، هنوز

پیچ و تاب راه عشق ، از پیچ و تاب زلف توست

ﻟﻴﻠﺔ القدر ، آن هزارش ، با حسابِ زلف توست

آن صراطی را که گفت احمد ، زِ مو نازک تر است

در معاد عاشقان ، یک تار موی قنبر است

تیغِ کج ، شد عاشقانت را صراطَ المستقیم

یک دعا داریم ، آن هم: “یا علی و یا عظیم”

ساقیِ بزمِ “سَقاهُم رَبُّهُم” هستی ، علی‌ !

از همان روزی که پیمان ، پایِ خُم بستی ، علی !

می‌ کشاند باز ما را عاشقی ، سوی جنون

در هوایت ، می‌شویم “السّابقونَ السّابقون”

می‌شویم السابقون ، در عشقِ تو مولا ! به صف

می‌شویم السابقون ، از شوقِ ایوان نجف

گیسوی علی محسن عراقی