یه وقتا اون قدر گرم مریضی

که چایِ روی میزت سرد میشه

آخه خاصیتِ سنگ صبوره

که با هر آدمی همدرد می شه

اگه مَرده می شه مثل یه مادر

اگه زن مثل مردا استواره

برای اون که روپوشش سفیده

فقیر و پادشاه فرقی نداره

تموم ثروت دنیا به پای

یه ذره آدمیت کم می آره

نه یلدا و نه عید و نه عزایی

کی میخواد رو اینا قیمت بزاره

یه وقتا اونقدر کارت زیاده

که یادت می ره حالت روبه را نیست

تو رو دیدم دوباره با ورم شد

فداکاری فقط تو قصه هانیست

چجوری می شه یه آدم بتونه

به دَردای خودش بی اعتنا شه

که حتی آرزوش این باشه ای کاش!

کسی که روی تخته زود پاشه

نه دوربینی روی تو زم کرده

نه از صفحه ات کسی داره نشونی

جدا از این دروغای مجازی

حقیقیِ حقیقیِ مهربونی

باید عاشق بشی ساده نمی شه

به زیبای رسید از این همه درد

نمی شه گفت پرستاری یه شغله

پرستاری رو باید زندگی کرد

فرشته صابر خراسانی