بهتر آن که بر زمین جاری شود خاکسترش

.

خوش به حال آن کبوتر بچه ای که تا سحر
می پرد از صحن ایوانش به صحن دیگرش

.

داستان سنگ و زر یعنى که ما و فضه اش
قصه ی شاه و گدا یعنى که ما و قنبرش

.

در مقام آخریت بود ، دیدند اولش
در مقام اولیت بود ، دیدند آخرش

.

خاک را گل می کند گل را خلائق می کند
نیست هر که خلق مولا خاک عالم بر سرش

.

این هم از ظرفیت دنیاى بى ظرفیت است
هر که او را می پرستد می نویسد کافرش

.

با على یکتاپرستم ، ورنه می خواهم چکار
آن خدایى را که این آقا نباشد مظهرش

.

آرزوى مرگ کردن چاره ى کارش بود
سائلی که دست خالى می رود از محضرش

.

چهارده قرن است دارد رزق ما را می دهد
با همان یک مرتبه بخشیدن انگشترش

سمت نجف محسن عرب خالقی

آه … ظلمت آه … ظلمت آه … ظلمت می شود
واى اگر خورشید را روزى براند از درش

.

مرتضى یعنى قسیم النار والجنه ، ولى
هست معیارش در این تقسیم حب همسرش

.

تازه کعبه آبرویی یافت و قیمت گرفت
هم چنانی که صدف قیمت گرفت از گوهرش

.

از در کعبه نرفت و بر در کعبه نرفت
چون که باید بعد از این کعبه بیاید بر درش

.

خاک یا خاکسترش کن مصحفی را که در آن
آیه ی ” الیوم اکملت ” نباشد محورش

.

*مبعث ختم رسل ترویج حب حیدر است
تا دهد نشر ولایت حق کند پیغمبرش *

.

به خودش که جای خود ، حتی به خاک پاش هم
هر کسی شک می کند شک می کنم به مادرش

کور دل ها احمقند ، احمق چه می فهمد علی
جان احمد بود که خوابید بین بسترش

جز علی و فاطمه دیگر ندیده روزگار
اینقدر شرمنده باشد همسری از همسرش

سمت نجف محسن عرب خالقی