حاج فیروز«فخرالذاکرین» ما تبریزی هاست. به قول خودش هشتاد سال است که ساکن این درگاه است. شغل خودش «روفه گری فرش» را حفظ کرده و مداحی را شغل و محل درآمد نمی داند.

تقریباً از ۱۸ سالگی شروع به مداحی کرده است  و الان هم که ۷۴ سال دارد همچنان مداحی می کند. مداحی را از هیئت محله خودشان که بعدها بنام هیئت عزاداران شهدای کربلا شهرت یافت آغاز کرده است.

– اولین استادش حاج حسن شفیع پور بود. همچنین از محضر حاج علی شبابی بهره برده است. بعدها نیز سالیان دراز محضر استاد عابد بوده است.

– در بین شعرای فارسی گو از اشعار نیّر تبریزی، فؤاد کرمانی، عمان سامانی و استاد محمد عابد و در نوحه های ترکی از اشعار شعرایی مانند حسین سعدی زمان، ذهنی، ذهنی زاده، شهاب، صافی و صحاف استفاده می کند.

عقیده اش در مورد مداحی فارسی و ترکی چنین است: با توجه به تفاوت زبان و فاصله مکانی یکسری تفاوت های با هم دارند. سبک مداحی تبریز یک جور است و سبک مداحی تهران و مناطق فارس زبان یک جور دیگر. هر کدام زیبایی های خاص خودشان را دارند. اما روی هم رفته مداحی فارسی با توجه به آهنگ و وزن مداحی و صدای مداحان در تعریف و این قبیل چیزها شیرین تر است و مداحی ترکی نیز سوزناک است و از این لحاظ ارزشمند می باشد.

– به عقیده ایشان در گذشته هیئت های عزاداری از لحاظ معنوی پربارتر بودند اما امروز شرایط دیگری حاکم است. یکسری مشکلات در هیئت ها داریم که بایستی روی شان کار شود. یکی از این مشکلات پرداخت اندک به مسایل شرعی و حقیقی است. البته این مشکل بیشتر ریشه در حضور کمتر علما در هیئت های عزاداری دارد. بنابراین روحانیون بایستی با حضور فیزیکی خود در مجالس عزاداری، برای مداحان و عزاداران ارایه طریق نمایند. در هیئت عزاداری محله ما یعنی سینه زنان محله شتربان زمانی حاج آقا انزابی حضور می یافتند و تا آخر مجلس می نشستند و سخنرانی هم می کردند. زمانی هم حاج آقای میرمحمود همینطور حضور داشتند. امروز هر چند روخانی ثابتی در هیئت نداریم با این حال آقای محمدتقی عبادی به عنوان سخنران و مفسر قرآن همچنان وظایف روحانیون قبلی را بر عهده دارند.

مداحان بایستی به جوانان تفهیم کنند که امام حسین کیست و چگونه می توان ایشان و مکتب شان را شناخت. راه و روش هیئت آمدن چگونه بایستی باشد. گریه کردن برای امام حسین(ع) یعنی مقابله با ظلم و دفاع از مظلوم و افشاگری ظالم. گریه برای امام حسین(ع) در دنیا ظالمان راشناساندن و به فریاد مظلومان پاسخ دادن است. اگر برای گریه ثوابی هست برای این گریه است نه برای مشکلات خود گریه کردن.

گریه بایستی وسیله ای برای رسیدن به آرمان ها باشد. لازم است در تمام هیئت ها ابتدا مداحان مسائل اخلاقی را به مردم برسانند و بعد مسائل توحیدی و خداشناسی عرضه شود و آنگاه اهداف و آرمان های حضرت اباعبدالله الحسین مطرح شوند. اینکه امام برای چه شهید شده اند؟ در یک کلام مداح بایستی نخست خود براین موارد آگاه باشد تا بتواند نسل جوان را نیز روشن کند. در حقیقت ما با گریه کردن بر مصائب اهل بیت(ع) حس شیعه بودن خود را نشان می دهیم.

در بین شعرای نوحه در فارسی اشعار عمران سامانی تا اندازه ای جهت دار، عرفانی و انقلابی هستند و اشعار نیّر و استاد عابد نیز هکذا. و در بین شعرای ترکی نیز اشعار آقای حسین سعدی زمان، ذهنی زاده، شهاب و شأنی برایم بیشتر جذاب هستند.