قضیه ازدواج مادر  حضرت عباس (ع) با حضرت على (ع) بدین گونه بود که پس از شهادت حضرت زهرا (س)، على (ع) برادرش عقیل را که در علم نسب شناسى آگاهى کامل داشت و با قبایل و خصلت‌هاى اخلاقى و روحى آنها آشنا بود، به حضور طلبید و از وى خواست که براى آن حضرت همسرى شایسته و از قبیله‌اى که اجدادش از شجاعان و دلیر مردان باشند، پیدا کند تا ثمره ازدواجشان فرزندانى شجاع و رشید باشند.

پس از مدتى عقیل زنى از طایفه بنى کلاب را به حضرت معرفى کرد که داراى آن ویژگى‌ها بود. نامش فاطمه دختر حزام بن خالد بود و نیاکانش همه از دلیرمردان بودند. حضرت با وى ازدواج نمود و او نیز وظیفه مادرى و سرپرستى براى فرزندان حضرت زهرا (ع) را به عهده گرفت و آنان را چون فرزندان خود بلکه بیشتر از فرزندانش دوست مى‌داشت.

گویند وقتى وى را فاطمه صدا مى‌زدند، وى گفت مرا فاطمه صدا نکنید؛ زیرا فرزندان با شنیدن نام فاطمه به یاد غم هاى مادرشان مى‌افتند و ناراحت مى‌شوند بلکه مرا خادم خود بنامید. حضرت على (علیه السلام) وى را ام البنین یعنى مادر پسران نامید و به این نام شهرت یافت.