بانوی اسلامی و به خانه‌ی شوهر

کهنه حصیری تو راست مَفرَش و بستر

 

گندم دستاس توست خوشه‌ی پروین

آبله‌ی دست توست مهر منوّر

 

تا که خدا فخر آورد به ملائک

جانب محراب خیز و روی بیاور

 

وقت مناجات، دانه دانه‌ی اشکت

زیور گوش ملائک است چو گوهر

 

آب وضویت دوای عیسی و موسی

خاک درت آبروی ساره و هاجر

 

ای زن مردآفرین عالم هستی!

وی ز دل و جان گذشته در ره همسر!

 

چشم رجال و نسا به سوی تو بانو

جان بنات و بنین فدای تو مادر!

 

کشته‌ی راه خدایی و هدف تو

امرْ به معروف بُوَد و نهیْ ز منکر

 

«صُبّت علیّ مَصائبٌ»سخن توست

می‌زند این نغمه‌ات به جان من، اخگر

 

گر که بریزد مصیبت تو بر ایّام

روز جهان می‌شود چو شام، مکدّر

 

فاطمه! ای سینه‌ات بهشت محمّد!

وااسفا! کاین بهشت سوخت در آذر

 

بر در آن خانه‌ای که اذن گرفته است

قابض الارواح و جبریل، مکرّر،

آه که آتش زدند امّت بی‌مهر!

آه که وارد شدند قوم ستم‌گر!

 

حبل متین را فکنده حبل به گردن

دست خدا را ببسته خلق سبکْ سر

 

بر سر منبر نشسته غاصب محراب

صاحب مسجد ستاده در بر منبر

 

مدح تو ارزنده‌تر ز خواندن هر ذکر

داغ تو سوزنده‌تر ز هر غم دیگر

 

قبر تو مخفی از آن که در بر قبرت

جمله دعا را اجابت است مقرّر

 

ای دل ما در هوای قبر تو سوزان!

قبر تو و اسم اعظم است برابر

 

این منِ عاصی، «مؤیّدم»، پسر تو

ای پدر و مادرم فدای تو مادر!

خطّ عبور بقیع بخش تو بر من

دیدن قبرت مرا چو نیست میسّر

بانوی اسلامی محمدرضا عاصی