زحمت مستی ام به گردن کیست
جز تو که عاشق شراب تو ام؟
ساقی این قدر مهربان و رئوف؟
با مرامی رضا،خراب تو ام!

لطف بی منتِ تو شامل من
می شود،تا حیا کند دل من!
شک ندارم که دوستم داری
گرچه من مایه ی عذاب تو ام

از سیاست خوشم نمی آید
من به دین تو معتقد هستم
انقلابی که نیستم،اما
عاشق صحن انقلاب تو ام!

این رفیقم که با من آمده است
این که وقت اذان پیاله به دست
با تمام وجود می گوید:
تا دم مرگ در رکاب تو ام
گنده ی لات های مشهد بود
در پی کفترش حرم آمد
وقت برگشت داش مشتی شد
متحیر از انتخاب توام!

جای قرآن به من اجازه بده
که به طب الرضا قسم بخورم
هرکسی زیر دِین یک چیزی ست
من شفا دیده ی کتاب تو ام!

خودمانیم،بس که آقایی!
بعد مرگم سه بار می آیی
تا که زیر لحد بفهمم،در
سایه ی لطف بی حساب تو ام