عباس فدای قد و بالای چنان سرو بلندت
عرش است هویدا به سر پیچ و خم زلف کمندت
من را چه نیازیست به جنت که تویی صاحب جنت
آهوی دلم روز ازل از نظر افتاده ببندت
بردِ مرا چشم فریبای تو سوی جنون ابلفضل
قلب مرا ابرویت از سینه کشیده بُرون ابلفضل
یک نظر از صورت خود گر که نقاب افکنی ابلفضل
کِشی تمام مه رخان را به دل و به دل خاک و خون
دریای فضائل مَهِ کامل ابوفاضل
اِنی بِکَ سائل شه عادل ابوفاضل
آره دل غافل زِ تو در غیر تو خواهم
قبله به تو مایل هو شمایل ابوفاضل
مریم زده زانوی ادب محضر دربارِ رقیه
در عرش ملائک همه مشتاق به دیدار رقیه
زهرای حسین بعد علمدار علمدار عشیره
ویرانگریِ کاخ ستم معجزه و کار رقیه
این چه اسیریست که عالم همه در بند اوست رقیه
حضرت عباس دلش گرم به لبخند اوست رقیه
گاه در آغوش قمر گاه علی اکبر است
عرش و سماوات و زمین در ید و پابنده اوست
صدیقه صغرا بی‌بی زهرا یا رقیه
ای ساغر و صحرا گل بابا یا رقیه
هم دینی و دنیایی و عقبایی و محشر

فدای قد و بالای چنان سرو بلندت حسین ستوده