در کوی ما شکسته دلی میخرند و بس

بازار خود فروشی از آن سوی دیگر است

یک قصه بیش نیست غم عشق واین عجب

کز هر زبان که می شنوم نامکرر است

ما آبروی فقر و قناعت نمی بریم

با پادشه بگوی که روزی مقدر است

ای نازنین پسر تو چه مذهب گرفته ای

کت خون ما حلال تر از شیر مادراست

عارفی کو که کند فهم زبان سوسن

تا بپرسد که چرا رفت و چرا باز آمد