تِه نیگاه مه درد درمون
مِن همون کُوتِره ایووِن
خوامِه مازنی بَخونِم
شه امام رِضاره قِربون

مِن ته آهوی بیابون
توو همون شاه غریبون
تِه ضریح دُوور بَگِردِم
شه امام رضاره قِربون
الهی مِن فِدا بَوّ م شه خاره آقاره
یاره با وِفاره
شه امام‌رضاره
اَدخَله گَندِم بخریمه
تا هَدِم دِباره
مِن ته کوتِراره
مه دل بی قِراره

بَوّم ته نووم قِربوون که دارنه آوازه
بی اَمه تا مَشهد تا مه جان بَوه تازه
تِه حرم آقا مِن بَزِنِم سازه

معنی شعر

نگاه تو درد من را درمون میکنه
من همون کبوتر درگاه خانه ات
میخوام مازندرانی بخونم
قربون امام رضای خودم برم

من آهوی توی بیابون(صحراتم)
تو همون شاه غریبی.
دور بارگاهت بگردم
قربون امام رضای خودم برم
الهی من فدات بشم آقای خوبم
یار وفادار من
امام رضای خودم
یه خیلی گندم خریدم
تا بدم دوباره
به کبوترات
دلم آروم و قرار نداره

بشم فدای اسمت که پر آوازه هستی
اومدم تا مشهد تا جان تازه بگیرم
بیام حرمتو جارو بزنم

نماهنگ شه امام رضا ره قربون حسن عطایی