تلخ شد کام من، شراب شدم
نفَسم سوخت، آفتاب شدم
آبرو روبرو نشد با عشق
ساختم با خودم…، خراب شدم!
بی هوا موج زد، جنون، گل کرد
دل به دریا زدم، گلاب شدم
وسط شعرم اشک، جاری شد
وسط گریه، انتخاب شدم
روضه ی شاه تشنه تا خواندم
ساقی صحن انقلاب شدم
او پسندید اشک چشمم را
من هم از مَحرمان حساب شدم
او پسندید سجده‌های مرا
بنده ی آل بوتراب شدم
از کرامات روضه، آب شدم
شاعر روضه ی رباب شدم
مادرانه، رباب کاری کرد
نوکر کودکش خطاب شدم
مستی ام جز به روضه خوانی نیست
راهی «مجلس شراب» شدم
نام دوزخ به پیش من مبرید
من که با خیزران، عذاب شدم…

هیچ کس، اینقدَر، پلید نشد
خیزران، خسته شد… یزید نشد!

رندها درک می‌کنند آری،
مُهر ردّ و قبولمان «روضه» ست
وسط گریه‌ها حرم برویم!
ما که اذن دخولمان «روضه» ست

هرچه حُسن است، هرچه خوبی، از
کرم شاه کربلا دیدم
وسط گریه، معجزه رخ داد
حرم شاه طوس را دیدم!

چشم نقاش، طرح مشهد زد
پلک ما را کشید جارویش
وام کردم توسلی، گفتم:
ضامن ماست چشم آهویش!

از جنون، گاه، سیر می‌گِریم
گاه، از دست عقل، می‌خندم
دم باب الجواد، موجی زد
دل به سیل کرامت افکندم

هوَسم بود بی‌هوا، در صحن،
نفسم خرج آفتاب شود
همه در شادی اش شریک شوند
هر دعایی که مستجاب شود!

پنج نوبت، «رضا رضا» گفتم
گفت: توفیق باادب ز خداست
پای گلدسته، سر نهاده اذان،
پرچم او چراغ سبز خداست!

خضر، عمری، به شُکر آب حیات،
روبروی ضریح می‌گرید
در مقام رضا، خلیل الله،
دم در، با مسیح می‌گرید

بین زوّار تو عزیز تر است
هرکه رو کرده، اشک و زاری را
پابرهنه، کلیم، با‌هارون،
بوسه زد دست کفشداری را…

گنبد او طلاتر از خورشید،
سبزتر از بهار، پرچم اوست
من که بدنام عالمم…، چه کنم؟
سند دل، به اسم اعظم اوست

دست و پا می‌زنم به شوق حرم
من غریقم تو ساحلم هستی
گِله از دوری تو می‌کردم
یادم آمد تو در دلم هستی

چشم‌هایم ستاره باران شد
آسمانی پر از شهاب شدم
دم باب الرضا درستم کن
هر دری را زدم، خراب شدم!

تلخ شد کام من احمد بابایی