امام المومنین حسین سیب سرخی

السلام ای حجت حق بر زمین

حضرت صادق امام المومنین

یا ولی الله یا کهف الوراء

فانیا لله ای مرد خدا

 

ما خدا را با تو پیدا میکنیم

دیده با یاد تو دریا می کنیم

با تو احیا شد قیام اهل بیت

با تو رونق یافت نام اهل بیت

ای فقیه بی بدیل روزگار

تیغ گفتارت شبیه ذو الفقار

هر که در راه شما پابند شد

 

خوش بر احوالش سعادتمند شد

ای گل زهرا امام غم نصیب

ای غریب بن غریب بن غریب

ای فدای تربت ویران تو

خاک قبرِ با زمین یکسان تو

زائر تو روزها شد آفتاب

نیمۀ شب روضه خوانت ماهتاب

هرکه از خاک مزارت بوسه چید

 

طعم داغیِ بیابان را چشید

آفتابیُ به رنگ مغربی

آخرین مرد غریب یثربی

من شنیدم خانه ات آتش زدند

نیمه شب کاشانه ات آتش زدند

میزدی ناله منم پور خلیل

کم ببند آتش به پای من دخیل

پشت در می سوخت از پا تا سرت

 

بی هوا بُردی تو نام مادرت

بی عمامه بی عبا صورت کبود

پیر مرد شیعه و مرد یهود

دست بسته چون امیر المومنین

پیش اهل خانه می خوردی زمین

رسیمان دست عدو افتاده بود

جای پنجه بر گلو افتاده بود

باز در بین محاسن پنجه خورد

ریسمان را دورِ گردن می فِشُرد

 

کس نداند با چه وضعی آن پلید

جسم تو از خانه بیرون می کشید

صورت تو لطمه ها بسیار خورد

چند باری گوشۀ دیوار خورد

تیزی سنگی به پهلویت گرفت

 

حُرمِ آتش گوشۀ مویت گرفت

دستهایت بست و بر مرکب نشست

حرمت موی سپیدت را شسکت

بی ادب بود و دهانش باز شد

دید تنهایم زبانش باز شد

زیره چشمی کرد سوی تو نگاه

حرف های زشت میزد گاه گاه

 

تو میان شعله ها در اضطراب

لیک اصحابِ تو در خانه به خواب

امام المومنین حسین سیب سرخی