بین گودال موندی نریمان پناهی

بین گودال موندی تنها و بی لشکر
بریدن رگ هاتو ای غریب مادر
جون دادم تا چشمام کهنه خنجر رو دید
بمیرم چقدر بی رحمانه برید
زبونم لال چقده شلوغ شده گودی گودال
داد و بیداد چرا اعضای تنت زمین میفتاد
شر به پا کرد ، سر تو پیش من از تنت جدا کرد
زیر و رو کرد ، تا که نیزه رو توی گلو فرو کرد
وا حسینا واحسینا

می لرزید دستام و می دیدم از رو تل
پیکر صد پاره ت غرق خون تو مقتل
با چشمای گریون می دیدم هر لحظه
رفت و آمد می کرد تو بدنت نیزه
منو آزرد پیرهن پاره تو از تنت در آورد
روی سینه ت با لگد می کوبه می بینه سکینه ت
سر بریده ، تو رو با نیزه روی زمین کشیده
تا که پات شد ، قسمتت فقط یه تیکه بوریا شد
وا حسینا وا حسینا

مثل تنت غرقِ خونه دلِ پرم
نذاشتن کفنت کنم با چادرم
روی خاک افتادی می بره انگشت و
صدامو می شناسی برادرم برو
غصه م اینه ، بدن بی سر تو روی زمینه
وا حسینا ، کاش می شد برت دارم از روی خاکا
این صداشه ، زیر سم مرکبا چه ریخت و پاشه
راه چاره ، می دونم الان دیگه وقت فراره
وا حسینا واحسینا

رفتی و روی این دل پا گذاشتی تو
رفتی و زینب و تنها گذاشتی تو
غصه ی تنهاییم از دنیا سیرم کرد
سرت روی نیزه واللهه پیرم کرد
وا مصیبت ، حرمله گهواره می بره غنیمت
نگرونم ، خیلی سخته همسفر با ساربونم
بین بازار ، منو تنها نذاری میون انذار
نیمه جونم ، تا ابد برای تو روضه می خونم
وا حسینا واحسینا