پیرغلامی که شاید امروز نام فرزندش را هم به خاطر نیاورد ؛
اما نام که هیچ ، حتی مرثیه های فرزند حسین علیه السلام را هم در خاطر دارد

***

بیا رویم دلا سوی کربلای حسین
بیا کنیم در آن غم سرا عزای حسین
بیا رویم ببینیم تا فتاده کجا
ز صدر زین به زمین
قامت رسای حسین
حسین وای حسین وای حسین وای
بیا رویم و ببینیم وقت جان دادن
که سوی قبله کشیده است
دست و پای حسین
بیا رویم و ببینیم حضرت عباس
کجا نموده سر و جان خود فدای حسین
بیا رویم و ببینیم شد کجا به سما
نوای العطش طفل بینوای حسین
بیا رویم و ببینیم زینب نالان
کجا به سینه و سر میز ند برای حسین

فراموشت نمیکنیم حاج عباس جهانی

از شب آخری که حضرت رقیه تو راه میومد
از اون روزی که راهی شد
تا روز دیگر بعد از ظهر شوم (غروب)
تو خرابه خوابش نبرده بود
غروب آفتاب که شد خوابش برد
بابا رو خواب دید
گفت بابا به دیدن خرابه نشینان خوش آمدی
امشب به سرکشی یتیمان خوش آمدی
مردم ز انتظار کی آیدم پدر
انقدر گریه کرد اشک ریخت
تا سر بریده بابا رو براش آوردن
گفت عمه من خیلی گشنه هستم
اما خواهش طعام نکرده ام
مصیبت وقتی روپوش رو برداشت
چشمش به سر بریده بابا افتاد

عجب عجب که تو یاد از من غریب نمودی
ز مقدمت در الطاف بر رخم بگشودی
اگر چه ز آمدنت بر غم دلم بفزودی
هزار حیف پدر جان که در برم تو نبودی
که بنگری به من از شامیان عذاب پدر جان

فراموشت نمیکنیم حاج عباس جهانی