در بقعه ی مبارکت ای میهمان نواز

زانو زدم به رسم ارادت پی نیاز

ای سایه تو بر سر این بنده مستدام

ای پرچمت به گنبد گیتی در اهتزاز

حالا که آمده ام به جوادت بزرگوار

این چند روزه را به بدی های من بساز

حس میکنم که روبروی من نشسته ای

در چند صفحه جامعه و نماز

آهوی اشک من چه سراسیمه می دود

در حسرت نوازش آن دست های ناز

شوق دخیل و ذوق اجابت چه بی حساب

آغوش رفعت تو خدایی همیشه باز

ای روضه غریبی و آهت جگر خراش

در حجره دست و پا زدنت سخت جانگداز

در بقعه ی مبارکت ای میهمان نواز محمدرضا طاهری